uyuni naar Potosi
08 Juli 2016 | Bolivia, Potosí
Het sneeuwt maar weinig in Uyuni, ongeveer eens in de drie jaren. Die keer is uitgerekend vandaag. Snel gasn we om 8.00 uur de bus in. Jeroen en Leoni vliegen alvast terug naar La Paz, waar wij overmorgen zullen aankomen. Jeroen, die eerder een nacht in het ziekenhuisheeft gelegen wil geen risico nemen. De groep gaat met de bus richting Potosi, op iets meer dan 4000 m hoogte. Potosi is de mijnstad waar zilver en tin wordt gewonnen, al voordat de spanjaarden kwamen. Die hebben er verschrikkelijk van geprofiteerd. Onder de slaven zijn veel doden gevallen. Ook nu zijn de werkomstandigheden abominabel. Gemiddeld werkt een mijnwerker er 15 jaar. Dan is het op. Wij kunnen een excursie maken in de mijn. Maar her is zo'n vier rijden naar de stad, het eerste uur door mist, regen en sneeuw. Dan verbetert het weer en zin we dat we door een prachtig berglandscbap rijden. We zien lsma's, alpaca's en ezels. Ik krijg wat hoofdpijn. Eigenlijk moet je vier liter water per dag drinken, maar dat moet er ook weer uit en in de bus in geen toilet. Dus je drinkt een beetje op het randje.
Potosi is een erg lelijke rommelige stad, het hotelpersoneel ongeinspireerd. Blijkt fat er maar twee mensen van de groep lunch kunnen krijgen. De kamers zijn groot, maar oud en versleten. Mijn hoofdpijn is inmiddels sterk verergerd en ik besluit niet mee te gaan naar de mijn. Jeanet had er toch al geen zin in. Ik neem drie paracetamols en ga naar bed. De reisleidster biedt extra zuurstof aan, die standaard in de bus aanwezig is, maar dat blijkt niet nodig. Tegen de avond gaat het beter. We gaan niet uit eten. Enkelen van de groep worden in het centrum achtervolgd tot bij hrt hotel. Enge stad. Blij dat we hier morgen weer eeg gaan, terug naar het geliefde La Paz, 600 km naar het noorden. We krijgen een lange nachrust in ieder geval. De mijnexcursie was onvergetelijk, zo hoorden we later.
Potosi is een erg lelijke rommelige stad, het hotelpersoneel ongeinspireerd. Blijkt fat er maar twee mensen van de groep lunch kunnen krijgen. De kamers zijn groot, maar oud en versleten. Mijn hoofdpijn is inmiddels sterk verergerd en ik besluit niet mee te gaan naar de mijn. Jeanet had er toch al geen zin in. Ik neem drie paracetamols en ga naar bed. De reisleidster biedt extra zuurstof aan, die standaard in de bus aanwezig is, maar dat blijkt niet nodig. Tegen de avond gaat het beter. We gaan niet uit eten. Enkelen van de groep worden in het centrum achtervolgd tot bij hrt hotel. Enge stad. Blij dat we hier morgen weer eeg gaan, terug naar het geliefde La Paz, 600 km naar het noorden. We krijgen een lange nachrust in ieder geval. De mijnexcursie was onvergetelijk, zo hoorden we later.
-
11 Juli 2016 - 14:10
Gerard:
Jammer, dat je toch zoveel last had, dat je de onvergetelijke mijnexcursie moest missen. Je waardeert de aanwezigheid van toiletten zo wel veel meer... -
12 Juli 2016 - 04:50
Benno:
Er gaat inderdaad niets boven een toilet, als je het hard nodig hebt. Als je 60 bent moet je vaker dan wanneer je 30. Gerard, heb jij Sara ooit niet de tip gegeven om een stekkerdoos mee te nemen? Inderdaad ideaal, zo ondervinden we hier
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
